1) باید زیاد مطالعه کنیم تا بدانیم که هیچ نمی دانیم.

                                                                       (( مونتسکیو ))

2) هر انتخابی که می کنید به آن پایبند باشید.

                                                                     (( باربارا دی آنجلیس ))

3) هیچ گاه بیشتر از آن موقع خود را گول نمی زنید که فکر می کنید دیگری را فریب داده اید.

                                                                                                                                   (( لارشفوکو ))

4) بشریت به ظاهر نیست ، به باطن است.

                                                    (( تولستوی ))

5) همه کسانی که با تو می خندند دوستان تو نیستند.

                                                                      (( مثل آلمانی ))

6) به خود بگویید : خدا مرا موفق خواهد کرد . خدا مرا به مقصود می رساند.

                                                                                                            (( نورمن وینسنت پیل ))

7) مردانگی تنها به مرد بودن نیست ، به همت و گذشت است.

                                                                                      (( هگل ))

8) هر روز مدتی را به خود و برای خودتان اختصاص دهید.

                                                                          (( مارسل بلیوو ))

9) جهان هر کس به وسعت فکر اوست.

                                                   (( ادیسون ))

10) مرد پرهیزگار هر گز پارسایی خود را نمی سنجد.

                                                                         (( پاسکال ))

از ساحت پاک آشیانی                             مرغی بپرید سوی گلزار

درفکرت توشی و توانی                           افتاد بسی و جست بسیار

رفت از چمنی به بوستانی                       بر هر گل و میوه سود منقار

تا خفت ز خستگی زمانی                         یغماگر دهر گشت بیدار

تیری بجهید از کمانی                               چون برق جهان ز ابر آزار

                              گردید نژند خاطری شاد

چون بال و پرش تپید در خون                    از یاد برون شدش پریدن

افتاد زگیر و دار گردون                             نومید زآشیان رسیدن

از پر سرخویش کرد بیرون                        نالید زدرد سرکشیدن

دانست که نیست دشت و هامون            شایسته ی فارغ آرمیدن

شد چهره ی زندگی دگرگون                   در دیدن نماند تاب دیدن

                                 مانا که دل از تپیدن افتاد

مجروح ز رنج زندگی رست                      از قلب بریده گشت شریان

آن بال و پر لطیف بشکست                    وان سینه ی خرد خست پیکان

صیاد سیه دل از کمین جست                تا صید ضعیف گشت بیجان

در پهلوی آن فتاده بنشست                  آلوده به خون مرغ دامان

بنهاد به پشتواره و بست                       آمد سوی خانه شامگاهان

                           وان صید بدست کودکان داد

چون صبح دمید ، مرغکی خرد               افتاد زآشیانه در جر

چون دانه نیافت ، خون دل خورد             تقدیر،پرش بکند یکسر

شاهین حوادثش فروبرد                   نشنید حدیث مهر مادر

دور فلکش بهیچ نشمرد                        نشنید کسیش سایه بر سر

نادیده سپهر زندگی ، مرد                     پروازنکرده ، سوختش پر

                         رفت آن هوس و امید بر باد

آمد شب و تیره گشت لانه                   وان رفته نیامد از سفر باز

کوشید فسونگر زمانه                         کاز پرده برون نیفتد این راز

طفلان به خیال آب و دانه                    خفتند و نخاست دیگر آواز

از بامک آن بلند خانه                           کس روز عمل نکرد پرواز 

یکباره برفت از میانه                          آن شادی و شوق و نعمت و ناز

                     زان گمشدگان نکرد کس یاد

آن مسکن خرد پاک ایمن                  خالی و خراب ماند فرجام

افتادگلش زسقف و روزن                 خار و خسکش بریخت از بام

آرامگهی نه بهر خفتن                     بامی نه برای سیر و آرام

برباد شد آن بنای روشن                 نابود شد آن نشانه و نام

از گردش روزگار توسن                   وز بدسری سپهر و اجرام

                    دیگر نشد آن خرابی آباد

شد ساقی چرخ پیر خرسند          پردید زخون چو ساغری را

دستی سر راه دامی افنکند         پیچانید به شته ای سری را

جمعیت ایمنی پراکند                  شیرازه درید دفتری را

با تیشه ظلم ریشه ای کند         بربست زفتنه ای دری را

خون ریخت بکام کودکی چند      برچید بساط مادری را

                  فرزند مگر نداشت صیاد؟

از : پروین اعتصامی

ای خوشا سودای دل از دیده پنهان داشتن             مبحث تحقیق را در دفتر جان داشتن

دیبه ها بی کارگاه و دوک و جولا بافتن                  گنجها بی پاسبان و بی نگهبان داشتن

بنده فرمان خود کردن همه آفاق را                       دیو بستن ، قدرت دست سلیمان داشتن

در ره ویران دل ، اقلیم دانش ساختن                   در ره سیل قضا ، بنیاد و بنیان داشتن

دیده را دریا نمودن ، مردمک را غوصگر                  اشک را مانند مروارید غلطان داشتن

از تکلف دور گشتن ، ساده و خوش زیستن          ملک دهقانی خریدن ، کار دهقان داشتن

رنجبر بودن ، ولی در کشتزار خویشتن                 وقت حاصل خرمن خود را به دامان داشتن

روز را با کشت و زرع و شخم آوردن بشب              شامگاهان در تنور خویشتن نان داشتن

سربلندی خواستن در عین پستی ، ذره وار          آرزوی صحبت خورشید رخشان داشتن

بی روی دوست، دوش شب ما سحر نداشت

                                                              سوز و گداز شمع و من و دل اثر نداشت

مهــــــــــــر بلند، چهره ز خـــــــــــاور نمینمود

                                                              ماه از حصار چرخ، سر باختـــــر نداشت

آمد طبیب بر سر بیمــــــــــــــار خویش، لیک

                                                              فرصت گذشته بود و مداوا ثمـر نداشت

دانی که نوشداروی سهـــــــراب کی رسید

                                                              آنگه که او ز کالبـــــــدی بیشتر نداشت

دی، بلبلی گلـــــی ز قفس دید و جانفشاند

                                                              بار دگر امید رهائـــــــــــی مگر نداشت

بال و پری نزد چو بدام اندر اوفتـــــــــــــــاد

                                                               این صید تیره روز مگر بال و پر نداشت

پروانه جز بشوق در آتش نمیگداخـــــــــت

                                                           میدید شعله در سر و پروای سر نداشت

بشنو ز من، که ناخلف افتـــــــــاد آن پسر

                                                           کز جهل و عجب، گوش به پند پدر نداشت

خرمن نکرده توده کســـــــــی موسم درو

                                                          در مزرعی که وقت عمل برزگــــر نداشت

من اشک خویش را چو گهـــــر پرورانده‌ام

                                                           دریای دیده تا که نگوئی گهــــــر نداشت

 شعراز:   پروین اعتصامی